UIt: Dierennieuws.nl
Zo ver van Nederland dieren in nood helpen. Opboksen tegen zaken als corruptie, onbegrip, bureaucratie en gebrek aan helpende handen. Waarom doet een mens dit eigenlijk?
Het zou toch vele malen eenvoudiger zijn om ‘iets’ totaal anders te gaan doen zonder al dat gedoe en die tegenwerking? En al helemaal zo ver van eigen huis en haard, dat doe je toch niet?
Die vragen en opmerkingen heb ik met regelmaat gekregen van journalisten maar ook in gesprekken met mensen tijdens een beurs of waar dan ook. Ja waarom doet men het eigenlijk? Voor mij is het antwoord even eenvoudig als logisch. Ik doe het om die kanjers van dieren een tweede kans te geven. Omdat het levende schepsels zijn die gelijk mensen rechten hebben. Ik doe het om de relatie tussen mens en dier zichtbaar te maken en te tonen dat een dier niet vies, gemeen of wat dan ook is. Maar ook omdat ik het beloofd heb aan mijn overleden hond, Rakker. Ooit was Rakker zelf een zwerfhond, aan komen lopen bij mijn zus en daarna bijna 13 jaar bij ons geweest en overleden aan leukemie. Mede daarom help ik dieren in nood daar waar we kunnen en het binnen onze mogelijkheden is.
Ondanks alle dagelijkse ellende die je ziet en tegenkomt zijn er ook fantastische momenten die heel veel goed maken. Neem het voorbeeld van een jonge hond die eigenlijk alleen nog maar dood hoefde te gaan op de parkeerplaats waar we het dier vonden. Gebroken achter poot, schurft, onder de teken, open wondjes en bijna kaal. Op het eerste gezicht een hulpeloos dier waar niemand een stuiver voor zou geven. De TV ploeg die bij ons was van de Tros keek erna en vroegen zich eveneens af of dit ooit nog goed zou komen.
Slechts 3 maanden later een prachtig dier met een mooie glanzende bruine vacht, geheel hersteld met vrolijke ogen de wereld inkijkend. Of dat paard dat totaal verwaarloosd was achter gelaten op een kale dorre vlakte zonder beschutting van bomen tegen de felle zon. Geen voer of drinkwater aanwezig. Na een tip van een lokale bewoner weten we het edele dier weg te halen en onder te brengen bij een bemiddelde Venezolaan. Na 2 maanden zie je het dier terug, glanzend, de doffe blik uit de ogen, aangesterkt en nu doet het dienst als verzorg paard voor gehandicapte kinderen.
Of het teefje met haar 4 pups. Zoekend naar wat te eten wordt ze aangereden, de automobilist rijdt door maar gelukkig slaat een dorpeling alarm bij ons. Met de ambulance trekken we er op uit, weten het ernstig gewonde dier op te sporen en te vangen. Na een 4 uur durende operatie aan de verwondingen aan met name kop begint het grote wachten. De pups worden ook gevangen en tijdelijk ondergebracht. Langzaam gaan de dagen voorbij en na 4 weken zien we een dier dat blij is te leven. De wonden zijn bijna genezen en de hereniging volgt met haar kroost. Blij springend begroeten ze hun moeder en likken elkaar aan de kop en bek.
Dat zijn de momenten waar je het voor doet. Dat is mijn ‘salaris’ dat betaald wordt, daar doe je het voor. Al zullen sommigen dat moeilijk kunnen begrijpen maar dat zijn momenten die niemand mij meer af pakt en die me dolgelukkig maken.
Maar gelijk volgt dan de tweede vraag. Waar leef je dan van? Ja want ook die vraag is relevant. Destijds toen ik aan deze klus ben begonnen is in goed overleg met mijn echtgenote besloten dat ik mijn baan op zou geven om me volledig in te kunnen zetten voor deze zwerfdieren. Gelukkig bezit mijn echtgenote een goede baan en hebben we nog altijd te eten.
Een opgave? Nee de voldoening die je ontvangt als iets lukt of slaagt of eindelijk gerealiseerd wordt is niet uit te drukken in welk bedrag ook.
Mark Erwin Vos
Lees op: www.Dierennieuws.nl