'Het echte leven', thema van de Maand van de Filosofie, wordt vaak geclaimd door realisten en pessimisten. Ten onrechte, vindt theoloog Erik Borgman, want het ware leven is volgens hem doortrokken van hoop.
Lees het lezenswaardige artikel op deze laatste dag van de Filosofie in Trouw
Beatrice Beurs vindt zichzelf hooguit een van de vele Nederlandse vrijwilligers. Volgens haar buurvrouw is ze veel meer. Een vrouw die al haar vrije tijd overheeft voor de verbetering van de wereld om haar heen. xe2x80x9cIk ben gezond, dan moet je ook wat terugdoen.xe2x80x9d
Beatrice Beurs (72) heeft een cavia leren traplopen. Hij werd gepest door andere caviaxe2x80x99s in de speelweide tegenover haar huis. Ze zetten hun tanden in zijn ruggetje en gromden gevaarlijk, dus moest hij bij een konijn. Cavia kon de trap omhoog naar het konijnenhok niet op, en daarom heeft Beatrice het hem geleerd. Elke dag zat ze geduldig naast het hok om hem met kleine zetjes de weg omhoog te leren. Na drie dagen snapte hij het. Toen volgden drie dagen les voor de trap naar beneden. En ook dat lukte. Nu is de lichtbruine cavia gelukkig xe2x80″ en een van de weinige caviaxe2x80x99s ter wereld die kan traplopen.
Zo bijzonder als de mensen die ze op de One11-site heeft gelezen, is ze niet hoor, benadrukt Beatrice. xe2x80x9cIk organiseer niks groots.xe2x80x9d Maar ze is wel altijd bezig voor anderen, volgens buurvrouw Bernadette Slotman die ons e-mailde. xe2x80x9cZe is een zeer actieve gewone burger zonder kapsones.xe2x80x9d
En inderdaad, Beatrice is actief voor de Fietsersbond, voor de dieren in de dierweide aan de overkant, voor asielzoekers, voor Amnesty, voor de stukjes groen in de wijk. xe2x80x9cIk ben gezondxe2x80x9d, zegt ze zelf, al mist ze het zicht in xc3xa9xc3xa9n oog. xe2x80x9cIk ben gescheiden en heb nog net geen kleinkinderen. Nou, dan heb je tijd om iets voor anderen te doen.xe2x80x9d Ze zit aan tafel in haar kleine woonkamer, draagt een zwarte spijkerbroek, een ruime, blauwe trui en uggs. xe2x80x9cWat moet je nu vier keer per jaar op vakantie, zoals sommige mensen? Er is zo veel te doen om je heen.xe2x80x9d
Lees het hele artikel in One11nl
Want voor echt genieten heb je moed nodig. Kijk, maar vooral luister, op deze mooie tweede paasdag naar Dominee Gremdaat
Nico Meijles is banketbakker bij Holtkamp in Amsterdam. Bij Holtkamp wordt elke week een verse lading eieren gebracht door een kippenboer uit de Veluwe. "Dat zijn scharreleieren", vertelt Meijles. "De kippen zitten binnen, maar niet in een legbatterij." Bij Holtkamp is het belangrijkste 'dat de eieren vers zijn', zegt hij. De banketbakker wil graag biologische eieren gebruiken, maar de kippenboer kan die niet in zulke grote hoeveelheden leveren.
Nog een voorbeeld uit de culinaire sfeer: De Franse meesterkok Michel Roux gebruikt voor zijn driesterrenrestaurant scharreleieren van een lokale boerderij. Scharreleieren zijn kennelijk de norm voor professionals. Maar volgens de Stichting Natuur en Milieu zijn het niet bepaald duurzame eieren. Natuur en Mileu noemt een scharrelei 'het gangbare standaardei'.
Lees het hele artikel in Trouw
Wie vlinders hoort lachen,
die weet ook hoe de wolken smaken.
Wijsheid van de Aarde
Regisseuse Annet Henneman probeert via haar theaterproducties persoonlijke, dramatische belevenissen van mensen onder de aandacht te brengen. Hun problemen worden vaak vergeten zodra de media-aandacht wegebt. Zo krijgen ze weer een stem bij het publiek.
Het begon met grote groepen bootvluchtelingen die op zoek naar een veilige toekomst aanlandden in het zuiden van Italië, het land waar ze zelf al 26 jaar werkt en woont. Regisseuse en theatermaakster Annet Henneman (55) was gexefntrigeerd en besloot ze op te zoeken. “Wat dreef die mensen om zo’n gevaarlijke reis te ondernemen, maar vooral ook: wat is hun achtergrond? Hoe was hun leven voor het vertrek? Ik ging naar Calabrië waar net een boot met zeshonderd Turkse Koerden was aangemeerd en ben een tijdje bij hen gaan wonen. We aten samen, zongen samen liederen en ik hoorde hun verhalen aan.”
“Om te beleven wat zij voelden, ben ik doorgereisd naar Koerdistan, zowel in Turkije als in het Iraakse Kirkuk. Daar heb ik gezien wat echte angst is. Daags na een bomaanslag, waarbij tachtig mensen omkwamen, ging ik naar de begrafenis en ik was zó bang, zó bang. Die angst had ik nog nooit gevoeld. Ik woonde er bij een lokale familie. Daar kreeg ik van een vrouw, een moeder van drie kinderen, een dagboek waarin ze schrijft hoe bang ze is als haar kinderen naar school zijn en ze hoort dat er wordt geschoten. Ze durft geen verse groente en fruit te kopen, omdat de markt de gevaarlijkste plaats is, doelwit van aanslagenx85”
Een stem geven
Nu ze de situatie van veel vluchtelingen aan den lijve had ervaren, kon ze niet langer werkeloos toezien. Ze ging aan de slag met het materiaal dat ze had verzameld. Het publiek moest via het theater deelgenoot worden van de ervaringen van de vluchtelingen. “Overal waar ik de stukken opvoer, laat ik lokale vluchtelingen meespelen. Ik laat ze dan hun eigen verhaal vertellen. Het minste wat ik kan doen in mijn werk, is hun een stem geven.”
Lees het hele artikel in One11.nl
Bron: PAROOL
Philip Zimbardo bewees ooit dat de mens makkelijk tot slecht gedrag is aan te zetten, schrijft Ellen de Bruin vandaag in nrc.next. Nu wil hij het omgekeerde voor elkaar krijgen: hoe roep je heldendom op?
Philip Zimbardo is wel klaar met het Kwaad. De emeritus-hoogleraar psychologie heeft er zijn hele werkende leven al mee te maken gehad. Het begon in augustus 1971, toen hij het beruchte Stanford Prison Experiment organiseerde. Studenten, vrijwilligers, van de Amerikaanse Stanford Universiteit werden op basis van willekeur ingedeeld in xe2x80x98gevangenbewaardersxe2x80x99 en xe2x80x98gevangenenxe2x80x99. Binnen een paar dagen was de eerste groep veranderd in sadisten en was de tweede groep depressief. Op dag vijf toonde Zimbardo zijn vriendin Christina Maslach, een buitenstaander, trots hoe de gevangenen xe2x80x99s avonds naar het toilet werden gebracht: aan elkaar vastgebonden en met papieren zakken over het hoofd. Maslach liep weg, geschokt, huilend. Zimbardo brak het experiment de dag erop af.
Lees het hele bericht in nrcnext.nl
Stilte is een stukje hemel dat afdaalt naar de aarde.
Een groep kinderen is met behulp van twee ngo's een krant begonnen in de grootste sloppenwijk van Delhi, India. Zij brengen al het nieuws dat de mensen in de sloppenwijk bezighoudt, ook datgene wat niet in de grote kranten staat. Sangita Singh is 11 jaar oud en een van de reporters van Udayachal. Zij vertelt haar verhaal.
Deze video is gemaakt door de Amerikaanse videojournalist Linda Blake, die als freelance correspondent voor VJ Movement in India werkt. Ze houdt ervan om verhalen te maken die echte mensen aan bod laten komen. Voor VJ Movement maakt ze meerdere reportages over onder andere vrouwenrechten, alternatieve energie en ook de video over kinderen die een krant maken. Daarnaast heeft ze ook een aantal reportages gemaakt vanuit Rwanda.
Zie ook de website van Linda Blake: lblakemedia.com.
Bron: One11NL
Positieve berichten 